Proza-Πεζογραφία
“Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου. Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου που ακόμα και τώρα με κοιτάζει με μια ελπίδα να κρυφοκαίει στο βάθος του, πως θα τα ξεχάσω όλα και θα ριχτώ ξανά στην αγκαλιά σου. Φεύγω, αλλά να ξέρεις, θα σ’ αγαπώ πάντα. Ποιος ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου…”
Η σειρήνα του υπερωκεάνιου ήρθε να διακόψει τις σκέψεις της. Το καράβι έφευγε.
Ποιος αποφάσιζε, αλήθεια, για λογαριασμό της Χρύσας όταν άφηνε τον Αλέκο, τον άντρα που αγαπούσε, για να μεταναστεύσει στην Αυστραλία; Ένα επεισόδιο, μια παρεξήγηση.
Kαι ποιος αποφάσιζε όταν, δέκα χρόνια αργότερα, έπαιρνε κι εκείνος το δρόμο για την Αυστραλία; Σίγουρα όχι ο ίδιος. Αποφάσιζε μήπως η μοίρα, που ήρθε με τη μορφή της ξένης εισβολής, του πολέμου, της καταστροφής, της προσωπικής του τραγωδίας, κι έδειχνε και σ’ εκείνον το δρόμο της μετανάστευσης;
Εκεί, στην ξένη γη, θα ξυπνήσει το παρελθόν, ακατάσχετο, αμείλικτο…
