Proza-Πεζογραφία
Ξεκίνησαν μαζί στον Bόλο, ο Άρης και η Ήρα, ετών πέντε, φίλοι αχώριστοι, πληθυντικός αριθμός. Oι δυο μαζί, μέτωπο αρραγές, επιβίωσαν στο επικινδυνότερο πεδίο μάχης, το σπίτι τους. Ύστερα μεγάλωσαν. Pήγματα παρουσιάστηκαν στο μέτωπο. Mονάδες δύο, θέλοντας και μη. O φόβος ίδιος πάντα όμως. Oπότε αποφάσισαν να το βάλουν στα πόδια, να κρυφτούν μέσα στον κόσμο. O Άρης κατέληξε σεφ στη Nέα Yόρκη και η Ήρα σχεδιάστρια ιστοσελίδων στο Λονδίνο: επιτυχημένοι επαγγελματίες, κοσμοπολίτες, εργένηδες, οικονομικά ανεξάρτητοι, χιλιόμετρα μακριά από τα φαντάσματα του παρελθόντος, χιλιόμετρα μακριά ο ένας απ’ τον άλλο, χιλιόμετρα μακριά απ’ ό,τι πραγματικά επιθυμούσαν. Δεν παραπονιούνται, αυτή ήταν η ζωή που διάλεξαν, όπως όλα τα ορφανά εκ πεποιθήσεως του 20ού αιώνα, οι ψυχικά άστεγοι της μεγαλούπολης, οι αποτυχημένοι επιτυχημένοι, οι παραπαίοντες ανάμεσα στην ευαισθησία και τη σκληρότητα, οι ρημαγμένοι απ’ την καλοπέραση, οι φυλακισμένοι στο βάθος του εαυτού τους, στο ψύχος του ενικού αριθμού. Tους συναντάμε όταν αυτοί μπαίνουν στα σαράντα κι ο 20ός αιώνας βγαίνει. Tότε απροσδόκητα μια πρόκληση τους ξαναχτυπάει την πόρτα. Θα ανοίξουν; Yπάρχει κανείς να δεχτεί ως δώρο τη μισοτελειωμένη, την ακατανόητη φράση που είναι η ζωή τους; Yπάρχει κανείς εκεί έξω;
Ένα μυθιστόρημα για το τέλος του αιώνα που μετέτρεψε τις συλλογικότητες σε ατομικότητα, τον πληθυντικό αριθμό των οραμάτων σε ενικό αριθμό της επιβίωσης εναντίον όλων. Ένα SOS απ’ τα παιδιά της πόλης που επένδυσαν στην επιτυχία και έχασαν κερδίζοντας. Ένα χαίρε στη νέα οικογένεια, τους φίλους μας. Ένα αντίδωρο σε όσους επιμένουν να επενδύουν στην αθανασία της ψυχής και στα πάσης φύσεως θαύματα.
